Een bokswedstrijd tussen de reguliere en de complementaire zorg

Ik moet toegeven, ik ben een beetje gefrustreerd. Laatst had ik weer een discussie met een zorgverlener. Samenwerking complementair-regulier lag daar erg gevoelig.
Ik begrijp gewoon niet waarom de reguliere en complementaire zorg soms zo slecht samenwerken. Het lijkt soms wel alsof ik in een soort van bokswedstrijd ben beland. Regulier versus complementair en complementair versus regulier.

Beide partijen delen klappen uit. De klappen zijn argumenten, waarom ze niet samen kunnen werken. Zijn ze raak? Misschien wel, maar ze zijn vooral erg zwart-wit. Therapeuten zijn bijvoorbeeld kwakzalvers, de behandelingen zouden niet effectief zijn. Artsen daarentegen zijn gifmengers, de pillen zijn rotzooi en vergiftigen de lever. En de patiënt? Die staat aan de zijlijn en durft aan beide zorgverleners niet te vertellen dat ze van hen beiden gebruik wilt maken.

Ondertussen roepen we wel met zijn allen dat we er zijn voor de patiënt. Hoe kunnen we dat zeggen, hoe kunnen we goede zorg verlenen, als we onze behandelingen niet met elkaar afstemmen? We werken dan langs elkaar heen en weten niet van elkaar wat we aan het doen zijn. Zijn we er dan écht voor onze patiënt? Of moeten we toegeven dat we hierin tekort schieten?

Ik trek de kar van Care for Women al ruim 20 jaar en ik heb altijd gepleit voor het combineren van behandelingen. Gelukkig kan ik vertellen dat er ook veel zorgverleners zijn die graag willen samenwerken. Vanuit Care for Women zie ik dat het samenwerken al jaren goed gaat. Inmiddels draaien we zelfs al consulten in verschillende ziekenhuizen. Natuurlijk in het begin wat onzeker en er zijn nog steeds veel vooroordelen. Wij werken met voedingssupplementen, en dat blijf alternatief. Plantaardige hormonen passen nu eenmaal niet in de reguliere zorg. Maar geleidelijk merken we steeds meer wat we aan elkaar hebben. Krijgen we vertrouwen in elkaar omdat we zien dat we eigenlijk beiden goed werk doen. Ieder op zijn eigen manier.

Het gaat mijns inziens ook een beetje over bewustwording, niemand heeft namelijk de perfecte behandeling. In sommige zaken is de reguliere geneeskunde gewoon beter en in andere zaken de complementaire. Het zou voor eenieder makkelijk zijn als de patiënt slechts één klacht heeft. Dan doen we een onderzoek en is het voor iedereen duidelijk wie ze het beste kan helpen.
Ik ken echter geen enkele patiënt die één klacht heeft. Bij ons komen ze vaak met een heel verhaal en een scala aan problemen. Dat vraagt om een multidisciplinaire aanpak. Dat kun je echt niet allemaal in je eentje helemaal oplossen.
Dus, totdat de patiënt voldoende heeft aan een mono-behandeling, is een samenwerking de enige goede oplossing. Juist dan zijn we er echt voor de patiënt en kunnen we goede zorg leveren.

En guess what.. mijn ervaring? Samenwerking is eigenlijk heel erg leuk en ontzettend boeiend! Dus stop met boksen en start met samenwerken!

Catherine van Heest
Directeur Care for Women